Maandag 28 November 2016

2016 Coronation Double Century

My poging om vanjaar ‘n span vir die DC in te skryf het weereens misluk en alhoewel ek ‘n “tentatiewe” uitnodiging gehad het om by ‘n Gauteng span aan te sluit het ek daarteen besluit as gevolg van ‘n redelik vol fietsry program. Woensdag voor die wedren kry ek egter ‘n Whatsapp van Leon Erasmus wat my uit nooi om saam met hulle te ry. Ek gaan hoor by die wederhelfte (ja dit is nog goed om na 42 jaar se getroude lewe toestemming te vra) en sy stem in dat ek mag ry. Gelukkig is ek redelik fiks, maar was maar bekommer oor hoe ek die pas gaan volhou saam met die jong manne. Leon het verlede week genoem dat hulle strategie gaan wees om al 12 saam klaar te maak. Dus was daar hoop vir my.

Ek werk tans by ‘n kliënt is Brackenfell en reël met my broer, wat die ondersteuning gaan behartig, om my 15:00 daar op te tel oppad Swelledam toe. Soos gewoonlik sluit die roete wat hy volg ‘n paar grondpaaie in en ons kom 18:00 by Kam’Bati, 20 kilometer duskant Swellendam, waar ons gaan kamp, aan. Nadat ons ons staanplek bevestig het, skiet ons gou deur Swellendam toe sodat ek die nodig verandering kan doen as plaasvervanger in Leon se span, genaamde “Flash”!

Ons is 19:30 terug by die kamp, slaan tente op en ontmoet ‘n paar ander manne wat deel van die span is en ook daar kamp. ‘n Vuur word gemaak en ons wag vir Leon wat die vleis bring. Hy was weg op besigheid en het eers 17:30 op Kaapstad lughawe geland. Terwyl die ander manne braai, wag en en Leonico vir Leon wat ons vleis moet bring! Hy en Niel Rossouw kom 22:00 daaraan en ons eet eers 23:00! Ek is onmiddelik tent toe om ‘n slaappie in te kry terwyl van die ander manne besluit om aan te gaan met “kuier”. Hulle het eers na twaalf in die bed gekom.

Ons wegspring tyd is 05:55 en ons moes 30 minute voor die tyd daar wees. Die gevolg is dat ons in die omgewing van 04:00 moes begin roer. Ons kom ongeveer 05:00 weg en is 05:30 in Swellendam. ‘n Paar manne moet nog verstellings aan hulle fietse doen en ons kom drups gewyse by die wegspring hokke aan. Teen die tyd dat ons moet deurgaan is Corne en nog ‘n manne nog oppad van die parkeer plek af. Hulle daag uiteindelik op en ons gaan deur na die wegspring area.



Die groot tog begin offisieel om 05:57! Die pas is redelik gemaklik en ek het geen problem om by te hou nie. Die weer is bykans perfek met ‘n begin tempratuur van 11 grade Celsius en geen wind nie. Die eerste 28 kilometer is ‘n lekker opwarmings rit en dan kom Tradouwpas, wat heel skaflik is. Oor die volgende 16 kilometer klim ons 226 meter, met ‘n paar klein afdraandtjies in gegooi net om die ‘n bietjie makliker te maak. Na die aansluiting by die Barrydale/Montagu pad (R62), is daar ‘n gelydelike gradieënt tot aan die voet van Op de Tradouw, die groot klim van die DC wat na 59 kilometer aangedurf word. In die volgende 4 kilometer klim ons 245 meter.

Ons handhaaf ‘n goeie pas en ek ry self ‘n stukk voor! Bo-op die pas is daar ‘n geleentheid om eet en drinkgoed by ‘n pakstoor te kry. Die “offiële” besluit is dat ons gaan verby hou, maar ‘n paar manne dring daarop aan om voorrade op te tel met die gevolg dat party van ons verby ry en by die uitgang wag vir die wat afgedraai het. Ook net lank genoeg om ‘n bietjie water af te slaan. In die volgende 9 kilometer daal ons 250 meter. Ons “vlieg” letterlik die bult af. My maksimum spoed was 76.8 k.p.u. Dit was asemrowend, maar ek wil nie by wees indien daar iets teen daardie spoed verkeerd gaan nie! Die volgende 30 kilometer tot in Montagu is gelydelik af met so ‘n paar kleiner klimme net om die spoed te breek. Ons bereik Motagu na 3:40 met 104 kilometer agter die blat.

As gevolg van die padwerke deur die Kogmanskloof, het die organiseerders besluit om ‘n neutrale sone van Motagu tot by Ashton te handhaaf. Niemand mag vinniger as 30 k.p.u gemiddeld ry nie en ons moes in enkel gelid ry. Dit neem ons 23 minute om die 11 kilometer te ry. Ons ry die Ashton “ruskamp” binne na 4:04 en 115 kilometer. Ons mag 30 minute hier vertoef en maak ten volle daarvan gebruik. Waterbottels word weer volgemaak en mae word met allerlei lekkernye gevul. Wanneer ons hierdie neutral sone verlaat, staan die horlisie op 4:34, maar ons offisiële ry tyd is nader aan 3:34. Daar is nog ongeveer 90 kilometer oor en ‘n tyd van onder 7 uur is beslis ‘n moontlikheid.



Die pad van Motagu na Robertson en af Bonnievale toe is redelik gelyk en die “trein” loop dat dit klap! Dit neem ons 50 minute vanaf Ashton tot by die ysterbrug net voor Bonnievale. Van hier af begin dinge moeiliker raak met heelwat bulte en ‘n windjie wat van vooraf begin stoot. Ons arriver na 6 uur in die saal en 163 kilometer op die pad by die laaste “ruskamp”. Die keer stop ons net vir 26 minute.

Die laaste 40 kilometer het ‘n hele paar “knoppe” en ons sal moet skouer aan die wiel sit om onder 8 uur op die pad in te kom. Ons finale tyd sal heel wat vinneger wees as gevolg van die neutral sones. Die windjie wat waai is darem nie ‘n te groot problem nie en help om dinge so ‘n bietjie af te koel. Teen die laaste bult voor die Drew afdraai, tel Jaco problem met sy voorste ratte op. Na ‘n gesukkel kry hy dit reg om die ketting op die groot rat te kry. Hy besluit om vooruit te ry aangesien hy verwag om teen van die bulte op te sukkel as gevolg van die fiet dat hy net sy voorste groot rat kan gebruik. Die res van ons volg teen ‘n redelike pas. n Pas wat vir pary manne ‘n bietjie problematies raak met die gevolg dat Leon ‘n paar keer die voorste manne moet vra om die pas nie so “warm” te maak nie. My bene hou goed en ek hang in die middle rond, uit die wind en agter van die groter manne wat die pas aangee.

Ons draai regs op die Ashton/Swellendam pad na 7:06 in die saal en 182 kilometer agter die blat. Nou bly daar net 20 kilometer oor met drie lastige opdraendes tussen ons en die einde. Ons handhaaf weereens ‘n goeie pas en die kilometers vlieg verby. Almal wonder wat van Jaco geword het en ons hoop net dat hy vir ons voor die eindstreep wag sodat ons as ‘n span van twaalf oor die eindstreep kan ry.

Die DC het deesdae ‘n minder aangename angel in die stert! In die laaste kilometer is daar ‘n klim van 35 meter na die eindstreep toe. Ons vreugde was groot toe ons vir Jaco net voor die einde sien en as span van twaalf saam oor die streep kon ry.

Totale ry tyd was 7:55 met ‘n offisiële tyd van 6:36. ‘n Baie aangenaam rit en ‘n span waar daar goeie samewerking en kameradie was. Dit was ‘n voorreg om weereens ‘n DC te voltooi!



To Hell and Back 2016

Ek net na BB2BB vir Hoffie Conradie gevra of ons nie vanjaar To Hell and Back saam kan doen nie. Hy het ingestem en ons het albei ingeskryf. Planne werk egter nie altyd uit nie en Hoffie moes kanselleer as gevolg van werk verpligtinge en het sy inskrywing aan my broer se seun, Leon, verkoop.

Ons reël dat ek hom Vrydag 18 November 14:00 by sy huis optel. Ons vat die pad Oudtshoorn toe so net na 14:00 en kom net na 18:00 daar aan. Val gou in by Pick n Pay om ‘n paar nood voorrade aan te vul en vertrek na De Hoek kamp terrain, net langs die Kongo Grotte, om te registreer en slaapplek vir die aand te soek.

Registrasie verloop glad en ek kry my bors “pasta” wat ek saam met die inskrywing bestel het. Daar is ongelukkig nie kos vir Leon nie omdat Hoffie nie die opsie geneem het toe hy ingeskryf het nie.

Nadat ek ge-eet het, is ons terug Oudtshoorn toe sodat Loen iets kon eet. Ons besluit op Jamino’s en Leon kry ‘n taai steak en ek gaan vir ‘n lekker merang met roomys.  Ons is so teen 21:20 terug by De Hoek, betaal R170 vir ‘n nag se verblyf en slap in my twee man tent op die kampgronde so 100 meter van die wegspring af.

Die trok met ons begasie vir die dag in Gamkaskloof (Die Hel), vertrek 06:15 dus moet ons teen daardie tyd reg wees . Daarna volg die groot wag tot 07:00, die offisiële wegspring tyd.

My fiets was die afgelope twee weke by die fietswinkel sodat hulle die “bottom bracket” kon vervang en die skobrekers diens. Die gedienste skokbrekers voel soos nuwes en ek is baie be-indruk met die werk wat gedoen is.

Ons spring op die kop 07:00 weg. Die eerste deel is redelik maklik op die teer pad uit die kamp en die aanloop na die Swartbergpas. Na 5 km draai ons af op ‘n plaaspad en begin klim. Na ‘n verdure 5 km, waar tydens ons 210 meter klim, sluit ons weer by die teerpad aan. Dit verander egter binne ‘n paar meter na grond en die klim van die Swartbergpas begin in alle erns. Gedurende die volgende 12.5 km klim on seers 600 meter tot by die bopunt van die pas en daal dan 150 meter tot by die afdraai na Die Hel, op 22 km en na 1 uur 40 minute se ry.

By die afdraai Hel toe is daar ‘n kennisgewingbord wat aandui dat dit 48 km tot in die Hel is, maar dat reisigers, met motors, moet twee uur reis tyd toe laat as gevolg van die moeilikheids graad van die pad. Vir ons was daar nog 38 km oor. Hierdie 38 km het my 2:15 geneem en ons het omtrent 1,00 meter geklim! Een van die redes hoekom die reistyd per motor so lank neem is as gevolg van die pad oppervlakte. Groot dele van die roete se oppervlakte is baie grof met die gevolg dat normale mense nie teen volspoed teen die bulte kan afgaan nie. Daar is egter “malles” wat teen ongelooflike snelhede teen van die bult af snel! Daar is ook nie eintlik enige gelyk sukke nie, of jy klim of jy daal meeste van die tyd. Die konsentrasie veroorsaak dat die skoonheid van die kloof tot ‘n mate verby jou gaan onderwyl jy die ongelykheid in die pad oppervlakte navigeer! Mens kan egter nie help om be-indruk te wees met die grootsheid van sekere van die klowe nie!

Een van die interressanthede van ‘n wedren soos To Hell and Back is die deelnemers en die onderlinge mededinging met mense in jou omgewing. Daar is gewoonlik so ‘n paar mense van soortgelyke krag wat in mekaar se teenwoordigheid bly. Dan is daar weer die, wat vir een of ander rede agter geraak het en dan teen ‘n spoed by jou verby kom. Daar is egter so ‘n kern van deelnemers wat jy gereeld sien. Oor sekere gedeeltes is jy sterker en oor ander is hulle sterker! So was daar die ou in die Barloworld Centurion klere. Ek het hom die eerste keer teen Swartbergpas opgemerk. Hy het op ‘n kol by my verby gekom, maar na ‘n ruk het ek opgemerk dat hy nie vir my wegry nie. Later op die stuk oppad Hel toe het hy egter onder my uit getrek en ek het him nie weer gesien nie. Ek het later gesien dat hy so ongeveer 5 minute voor my klaar gemaak het.  Ons sou mekaar die volgende dag weer sien. Dan was daar ‘n dame, nommer 85. Ek het haar ook teen Swartbergpas by my verby sien kom, maar sy kon nie eintlik weg kom nie. Sy het agter ‘n bietjie tyd op my opgemaak by die Spur ruspunt waar ek langer as sy vertoef het. Later het ek haar so ‘n ent voor my opgemerk en daaraan begin werk om haar in te haal. Aanvanklik was ek nie eintlik baie suksesvol nie, maar so halfpad teen Heartbreak Hill op het ek haar gevang en toe 3 minute voor haar klaar gemaak.

Heartbreak Hill is “die” uitdaging van die “in” rit.  Ek het al drie keer vantevore die “in” roete, tydens oefeninge vir en met die Freedom Challenge gery, maar ek was nooit werklik bewus van Heartbreak Hill nie. Gelukkig was daar ‘n teken aan die begin was aangedui het dat dit 4 km lank is. Volgens die totale afstand kon ek ook die gevolgtrekking maak dat daar na Heartbreak Hill net die laaste afdraend oorbly. Die Heartbreak van Heartbreak Hill is in die feit dat daar ‘n aantal “vals” bopunte is. Ek kom myself dus goed “pace” en nie “val” vir die vals bopunte op 1.4, 2.4 kilometer en verder aan nie. Dit was ‘n groot verlingting toe ek eindelik bo kom en daarna net die laaste afdraand tot by die einde oor gehad het. Toe ek oor die lyn gaan kondig die kommentator aan dat my tyd 3:55 is, dat ek 88ste algeheel en 3de in my ouderdomsgroep is. ‘n Heel skaflike rseultaat vir ‘n goeie dag se fietsry.

Leon het vir ons tente in die skaduwee gekry, maar ons sou die laat middag son vang, dus nie veel kans dat ons in die tente sou bly nie. Na ‘n vining stort het ek iets te ete gaan kry en daarna die res van die middag onder een van die twee oop tent beddekkings deurgebring aangesien dit weg van die son was en daar ‘n ligte briessie deur getrek het. Vir aandete was het hulle vleis en braaibakke met kole voorsien sodat elke person sy eie vleis kom braai. Daar was ook slaaie en poeding. Later die aand is ons deur ‘n “troebadoer” met ‘n kitaar vermaak. Dit het tot na 21:00 aangegaan en ek het so teen 22:00 in die bed gekom.

Die volgende oggend is ons weer vroeg op vir ontbyt en om ons sakke teen 06:15 op die vragmotor te kry. Die wegspring was weer 07:00.

Die eerste 4.8 km is dit net klim en dit neem my 41 minute en ons het 570 meter geklim. Halfpad teen die bult op kom hier ‘n ouerige vrou by my verby. Ek probeer byhou, maar sien gou dit gaan nie werk nie en laat haar gaan.  Anderkant af vlieg ek by haar verby aangesien sy skynbaar redelik versigtig is oor die rowwe afdraand. Teen die volgende opdraand syl sy weer by my verby! Die gaan so aan vir ‘n ruk totdat die opdraandes meer word as die afdraandes en ek sien haar nie weer nie! Dit blyk dat sy oor die twee dae 26 minute vinniger as ek gery het en die Grand Woman afdeling gewen het!

Ek het ook vir Leon langs die pad raakgeloop, oppad af! Hy het besluit die wedren is nie moeilik genoeg nie en die eerste bult twee keer uit gery!

Ek het weer van die mense wat ek die vorige dag in my omgewing gesien het langs die pad tee gekom, onder andere my vriend van Barloworld Centurion. Hy het aanvanklik vir my weggery, maar ‘n minder ernstige problem opgetel wat veroorsaak het dat ek by hom verby is. So ‘n rukkie later toe kon hy weer by my verby. Maar teen die laaste helfte van die dag se klimme het sy “gewig” teen hom getel en ek skop stof in sy oë. Ek klop hom op dag 2 met 10 minute en met 4 minute oor die twee dae.

Die ‘uit” het 200 meter se ekstra klim, met die gevolg dat dit so ‘n bietjie langer neem as die “in”. Die watertafels en die Spur stop was albei dae op dieselfde plek. Die keer het ek egter net ‘n Spur burger gegryp, twee glassies Coke gedrink en in die ry verder ge-eet.

Ek het dit reggekry om ‘n goeie pas oor die tweede helfte te handhaaf en haal dus ook heelwat ryers, wat vroeër by my verby gekom het, in en sien hulle nie weer nie. So halfpad teen Swartbetgpas af sien ek dat my tyd op 3:37 staan met 16 kilometer oor. Ek besef toe dat en nie 4 uuur sal breek nie, maar trap nogtans so hart ek kan om die beste moontlike tyd daar te stel. Met 2.5 kilometer oor, slaan my meter oor na 4 uur en met die grootste gedeelte van hierdie 2.5 kilometer bult op, neem dit my ‘n verdere 6 minute voordat ek in 4:06 klaar maak.

Leon het dag 2 in 4:34 voltooi, ongeveer ‘n uur langer as normal weg as gevolg van die eerste bult wat hy twee keer uit gery het.

Ek het die twee dae baie geniet en is bly ek kon hierdie een van my “bucketlist” afkry. Sal dit weer ry indien iemend my saam nooi want dit is ‘n goeie uitdaging, maar sal dit nie sommer weeer net vir die “lekker” doen nie.